Το Violin Channel επικοινώνησε με τον Vadim Gluzman, καλλιτεχνικό διευθυντή της North Shore, για να μάθει περισσότερα για τον μαέστρο
Ως μέρος του 2023 Φεστιβάλ μουσικής δωματίου North Shore»s (NSCMF) σειρά „Masters of the Past, Present and Future“, το βραβευμένο με EMMY ντοκιμαντέρ „Life on Jupiter“, θα είναι διαθέσιμο για παρακολούθηση εδώ στο The Violin Channel στις 19 Μαρτίου στη 1 μ.μ. (ET).
Παρέχεται από παραγωγό-σκηνοθέτη Martin J. Spinelli και συντάκτης Michael Grenadierη ταινία επικεντρώνεται στον μαέστρο Jens Nygaardο οποίος πέθανε το 2001.
Καθίσαμε με τον βιολιστή και Καλλιτεχνικό Διευθυντή του NSCMF, Βαντίμ Γκλούζμανγια να μάθετε για τη συνεισφορά του Jens Nygaard στη βιομηχανία και τη μοναδική ζωή του.
VC: Ποια ήταν η έμπνευση για την έναρξη της σειράς Masters of the Past, Present and Future; Τι το διαφοροποιεί από άλλα προγράμματα στα προγράμματά σας επί σκηνής/εκτός σκηνής;
Gluzman: Στη βιομηχανία της κλασικής μουσικής, μιλάμε πάντα για παράδοση. Η μουσική, γενικά, είναι ένα παραδοσιακό είδος τέχνης. Για αυτόν τον σκοπό, πάντα με γοήτευε από πού ερχόμαστε, πού βρισκόμαστε και πού πάμε. Είναι απίστευτα εμπνευσμένο να συνειδητοποιούμε τις συνδέσεις μας με το παρελθόν και, ακόμη πιο ενδιαφέρον να δούμε τι θα συμβεί στη συνέχεια.
Στην περίπτωσή μας, το τι θα συμβεί στη συνέχεια εξαρτάται από τη νέα γενιά των μουσικών μας. Κάθε μέντορας που είχα ποτέ ως νέος καλλιτέχνης μου έδωσε κάτι που κουβαλάω μαζί μου μέχρι σήμερα. Ελπίζω να μπορέσουμε να το πληρώσουμε, να τους δώσουμε μια σκηνή να ανθίσουν και να τους δείξουμε από πού ερχόμαστε. Κάθε γεγονός αυτής της σειράς αντιπροσωπεύει κατά κάποιο τρόπο αυτήν την ιδέα.
Γιατί ήταν σημαντικό για εσάς να μοιραστείτε αυτήν την ταινία με την κοινότητα και το κοινό σας;
Ως νέος, έφτασα στη Νέα Υόρκη και μου γνώρισαν αυτόν τον ταραχώδη, τον Jens Nygaard. Με άκουσε να παίζω και όταν καθίσαμε για φαγητό είπε αμέσως: «Είμαι ο καλύτερος συνοδός με τον οποίο θα δουλέψεις ποτέ». Το είπε με τόσο απίστευτη ειλικρίνεια και έλλειψη εγωισμού — ειπώθηκε με έναν τρόπο για να με κάνει να νιώσω ευπρόσδεκτος.
Η πρώτη συναυλία που κάναμε μαζί ήταν συντριπτική, και το να δεις αυτή την ομάδα μουσικών που πληρωνόταν σε μάρκες του μετρό και βιβλία ποίησης, ήταν εκπληκτικό. Πολύ συχνά, δεν είχε χρήματα να πληρώσει τους μουσικούς του, αλλά στέκονταν στην ουρά για να του παίξουν. Ήταν απαιτητικός, ήταν άγριος και ήταν η πιο απίστευτα διαφωτιστική εμπειρία να παίζεις μαζί του.
Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του από εκείνο το σημείο και μετά μέχρι που έφυγε το 2001, αλλά η νεότερη γενιά δεν θα μπορέσει να τον γνωρίσει. Ευτυχώς, υπάρχει αυτή η όμορφη ταινία που γυρίστηκε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο της ζωής του, η οποία θα λειτουργήσει ως παράθυρο στον κόσμο του.
Κάποια στιγμή, η γυναίκα μου η Άντζελα και εγώ σκεφτήκαμε να απευθυνθούμε στον παραγωγό και να τον παρακαλέσουμε να μας αφήσει να χρησιμοποιήσουμε την ταινία. Αντίθετα, ο γενναιόδωρος Μάρτιν Σπινέλι μας ευχαριστούσε για την ιδέα.
Μπορείτε να μας δώσετε κάποια εικόνα για τον τίτλο; Γιατί «Ζωή στον Δία;»
Η Jen Nygaard ήταν η ιδρυτής και μαέστρος της Συμφωνίας του Δία. Ο Jens έκανε τα πράγματα με τον δικό του τρόπο — ποιος άλλος θα ονομάσει μια ορχήστρα μετά από ένα συμφωνικό έργο;
Σήμερα, η οργάνωση είναι μια σειρά συναυλιών στη Νέα Υόρκη που ονομάζεται Jupiter Symphony Chamber Players. Διοικούνται από τον στενό συνεργάτη και σύμβουλο του Jens, Michael Volpert.
Ορισμένοι από τους παραλήπτες μας από το Ταμείο Υποτροφιών του Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου North Shore αποτελούν πλέον μέρος της οικογένειας Jupiter. Ξέρουν για τον Jens Nygaard, αλλά δεν τον έχουν γνωρίσει ποτέ, οπότε και η παρουσίαση της ταινίας τους είναι υποχρέωση.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ να κάθομαι στην εκκλησία του Good Shepherd’s στην 66η οδό ακούγοντας τη Συμφωνία του Δία παίζοντας την 7η Συμφωνία του Μπετόβεν. Στο τέλος, καθώς ακούστηκε η τελευταία συγχορδία, βρέθηκα να στέκομαι στην καρέκλα μου και να ουρλιάζω κάτι. Δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο, απλώς ήμουν ενθουσιασμένος.
Τι πιστεύετε ότι τον διαφοροποιούσε από άλλους μαέστρους;
Νομίζω ότι στην περίπτωσή του ήταν η έλλειψη εγωισμού του. Για αυτόν, δεν υπήρχε τίποτα ανάμεσα σε αυτόν και τη μουσική. Δεν υπήρχε τίποτα μεταξύ κοινού και μουσικής. Επίσης, δεν τοποθετήθηκε ποτέ ως μαέστρος και δεν χρησιμοποίησε ποτέ τον όρο. Θυμάμαι ότι έμπαινε στην ορχήστρα και διηύθυνε έναν παίκτη όταν ήθελε να πει κάτι.
Όσον αφορά τις μουσικές γνώσεις, έπαιζε κάθε όργανο ορχήστρας. Αποφοίτησε από το Juilliard ως πιανίστας και είχε μια πολύ περιπετειώδη, δύσκολη και συναρπαστική ζωή. Πέρασε χρόνο σε ψυχιατρικό ίδρυμα, έμεινε άστεγος για ένα διάστημα και μετά βρέθηκε και στη σκηνή στο Carnegie Hall. Αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι πολύ σπάνιοι. Και ήταν πολύ ανοιχτός με τους αγώνες του στη ζωή — θα σας το έλεγε μετά από τρία λεπτά συνάντησης σας. Δεν είχε κανένα απολύτως κόμπλεξ γι‘ αυτό.
Τέλος, μια σύνδεση ήταν απολύτως άμεση μαζί του. Τον γνώρισες και ένιωθες ότι τον ήξερες όλη σου τη ζωή.
Ήταν μέρος της διαδικασίας των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ;
Απολύτως. Υπάρχουν πλάνα που τον δείχνουν να διευθύνει, να κάνει πρόβες, να ουρλιάζει, να κλαίει κ.λπ. Είμαι πολύ ευγνώμων που είχα την εμπειρία να τον γνωρίσω και τώρα που τον μοιράζομαι σε κάποιο βαθμό μέσω αυτής της προβολής.
Ποια θα λέγατε ότι ήταν η πιο σημαντική συνεισφορά του Jens Nygaard στον κόσμο της μουσικής;
Είναι σίγουρα το εφέ του, ή η μακροχρόνια ηχώ του που είχε σε όλα τα νεαρά παιδιά που δούλεψαν μαζί του. Δίδασκα ένα masterclass χθες στη Βιέννη και μια νεαρή κυρία ήρθε να παίξει τη Σονάτα Kreutzer του Μπετόβεν. Ο Jens δούλεψε μαζί μου σε αυτό το κομμάτι και λέω σε αυτόν τον νεαρό μαθητή ακριβώς αυτό που μου είχε πει η Jen, και έχει φύγει εδώ και 22 χρόνια! Τον παραθέτω και το ίδιο και παρτιτούρες και παρτιτούρες μουσικών.
Μας έδειξε ότι υπάρχει ένας τρόπος ζωής και μουσικής που είναι πολύ διαφορετικός, προσωπικός και ικανοποιητικός. Λέμε στα εβραϊκά «να είσαι ολοκληρωμένος με τον εαυτό σου». Ήταν πραγματικά εκπληκτικό να βλέπεις κάποιον που πέρασε τόσες δυσκολίες και δεν κρατούσε ποτέ κακία στους ανθρώπους γύρω του. Ήταν όλος ο ενθουσιασμός.
Πώς θα θέλατε να μείνει στη μνήμη ο Jens Nygaard στην ιστορία;
Θέλω να τον θυμούνται ως κάποιον που δεν κατάλαβε την έννοια της λέξης αδύνατο γιατί δεν υπήρχε γι‘ αυτόν. Το να φτάσει εκεί που έφτασε στη ζωή του, να δημιουργήσει τα πάντα ήταν βασικά με τα γυμνά του χέρια, και το να περάσει όλα όσα πέρασε, θα φαινόταν απολύτως αδύνατο σε πολλούς από εμάς. Απέδειξε με τη ζωή του ότι τίποτα δεν είναι.
